W obronionej przeze mnie dysertacji doktorskiej zdiagnozowałem potrzebę sformułowania nowego podejścia do interpretacji i analiz dzieł sztuki. Obecnie trwają przygotowania do publikacji książki „Percepcyjna historia sztuki”. Poniżej krótkie streszczenie publikacji.
Niniejsza książka jest podręcznikiem dla wszystkich zainteresowanych sztuką jako doznaniem zmysłowym i emocjonalnym. Zaprezentowano w niej szeroką perspektywę nurtu badań nad obiektami artystycznymi, którą umownie nazwać możemy percepcyjnie zorientowaną historią sztuki. Okazuje się bowiem, że już u samych akademickich początków historii sztuki niebywałą żywotność i różnorodność aktywności artystycznej rozpatrywano właśnie w kategoriach sensualnych i psychologicznych. Dowodzą tego treści zamieszczone w pierwszej części książki. Czytelnik znajdzie tam dziesięć analiz dorobku słynnych badaczy sztuki i artystów, których twórczość była i jest związana z problemami percepcji w różnych jej ujęciach. Znalazły się tam między innymi takie perspektywy, jak stworzona przez Heinricha Wölfflina koncepcja cielesnego zaangażowania w architekturę, sformułowana przez Hansa Prinzhorna systematyka dzieł osób z zaburzeniami psychicznymi, biologiczne podejście Ernsta Gombricha, czy brawurowa interpretacja Guerniki Picassa autorstwa Rudolfa Arnheima.
Kontynuacją tego historycznego rysu jest druga część poświęcona współczesnym podejściom do problemów percepcji sztuki. Tym razem analizie poddano między innymi neurohistorię sztuki, dzięki której możemy dowiedzieć się, jakie nieświadome doświadczenia wizualne miały wpływ na naszą twórczość lub jej odbiór. Niezbędna w tego rodzaju refleksji jest także neuroestetyka, która pozwala zrozumieć neuronalne podłoże naszych reakcji na dzieło sztuki. Bezpośrednio z niej wyrasta stworzona przez Davida Freedberga i Vittorio Gallesego koncepcja empatycznej odpowiedzi na dzieło sztuki, która tłumaczy, dlaczego miewamy wrażenie realnej obecności postaci sportretowanej na obrazie lub fotografii. Ostatni rozdział drugiej części książki dotyczy interpretacji sztuki osób wykluczonych i niepełnosprawnych, a więc metody diagnozowania płótna.
Rozdział trzeci ukazuje narzędzia, jakimi możemy badać zarówno twórców, jak i odbiorców dzieł sztuki. Pojawia się w nim okulograficzna weryfikacja tez stawianych przez Władysława Strzemińskiego w Teorii widzenia oraz relacja z eksperymentu dotyczącego dokumentacji performance z wykorzystaniem urządzeń do rejestracji bio- i neurofeedbacku. Książkę zamyka próba odnalezienia ram nowego sposobu periodyzacji dzieł sztuki, opartego o wizualne i emocjonalne jakości analizowanego obiektu.
Treści te uzupełnia obszerny wywiad z twórcą neurohistorii sztuki Johnem Oniansem oraz interaktywna wizualna bibliografia unaoczniająca dynamiczny i synchroniczny rozwój historii sztuki i neuronauki.